Τα νεύρα συνδέουν την σπονδυλική στήλη με τον μυ. Το σημείο όπου συναντάται το νεύρο με τον μυ καλείται νευρομυϊκή σύναψη. Όταν ένα ηλεκτρικό σήμα διασχίζει τη νευρομυϊκή σύναψη, αυτό μεταδίδεται βαθιά μέσα στις μυϊκές ίνες. Μέσα στις μυϊκές ίνες, το σήμα διεγείρει την έκκριση ακετυλοχολίνης και τη ροή του ασβεστίου, που προκαλεί τελικά την ολίσθηση των παχιών και των λεπτών νηματίων, πιο γνωστά ως ακτίνης και της μυοσίνης. Όταν συμβαίνει αυτό, προκαλείται εντέλει σμίκρυνση των σαρκομερίων.
Όταν δισεκατομμύρια σαρκομέρια στον μυ συστέλλονται συγχρόνως, τότε αυτό προκαλεί τη συστολή ολόκληρης της μυϊκής ίνας προκαλώντας αυτό που κατανοούμε ως μυϊκή δύναμη.
Μια μυϊκή ίνα όταν συστέλλεται, συστέλλεται τελείως. Δεν μπορεί να συμβεί μερική συστολή σε μυϊκή ίνα. Οι μυϊκές ίνες δεν είναι σε θέση να μεταβάλλουν την ένταση της συστολής τους σε σχέση με το φορτίο στο οποίο ενεργούν. Αν όμως συμβαίνει αυτό, τότε πώς η δύναμη της συστολής των μυών ποικίλει σε ισχύ από ισχυρή σε ασθενής?
Αυτό που συμβαίνει είναι ότι περισσότερες μυϊκές ίνες ενεργοποιούνται και ανάλογα με το πόσες είναι απαραίτητες, για να εκτελέσουν την κίνηση και να υπερνικήσουν την όποια αντίσταση. Όσο περισσότερες μυϊκές ίνες ενεργοποιούνται από το κεντρικό νευρικό σύστημα, τόσο ισχυρότερη είναι η δύναμη που δημιουργείται από τη μυϊκή συστολή.
Σε προπονήσεις δύναμης, όταν αποφεύγονται οι μεγάλες εντάσεις, τότε ουσιαστικά δεν επιτυγχάνεται η ολοκληρωτική συμμετοχή όλων των μυϊκών ινών του μυός που λειτουργεί στη συγκεκριμένη άσκηση. Επομένως «μέρος» του μυός παραμένει «αγύμναστος» με αποτέλεσμα, όταν θα χρειαστεί να ενεργοποιηθεί κατά τη διάρκεια μέγιστης έντασης, πχ αγώνας, να είναι περισσότερο πιθανός ένας τραυματισμός του.